DROGI DO RESTAURACJI: TRADYCYJNY PLAN ODBUDOWY

Po zdiagnozowaniu problemów doczesnych i duchowych nowoczesności, naturalnie pojawia się w świadomości katolickiej pytanie, jak te kwestie zostaną rozwiązane. Jest to powszechna wątpliwość, która często niepokoi ducha wiernych i dlatego wymaga jasnej i satysfakcjonującej odpowiedzi.

Początek procesu Restauracji będzie zależał od podniesienia indywidualnej świadomości poprzez systematyczne ukazywanie tradycji w opozycji do nowoczesności. Duchy zostaną oświecone, gdy skutki rewolucji staną się widoczne w ich życiu. Kiedy ludzie rozpoznają moralne, społeczne, duchowe i zawodowe kajdany, które ich więzią, będą bardziej skłonni do reakcji. Reakcja ta nastąpi zarówno na płaszczyźnie intelektualnej, jak i materialnej.

W sferze intelektualnej wysiłek dzieli się na rozumienie i przekazywanie. Praca nad rozumieniem należy do agentów intelektualnych, którzy muszą pogłębić zrozumienie samej Restauracji i jej związku z rewolucją. Natomiast przekazywanie ma na celu rozpowszechnianie, w przystępny sposób, wniosków osiągniętych przez trzon ruchu, poszerzając jego zasięg wśród mas.

Reakcja materialna z kolei może być schematycznie podzielona na sferę publiczną i prywatną. Sfera prywatna, bezpośrednio pod kontrolą każdej jednostki, poprzedza sferę publiczną, która obejmuje od małych społeczności po scenę globalną. Zatem reakcja prywatna jest punktem wyjścia i warunkiem wstępnym każdej akcji publicznej.

Mobilizacja na dużą skalę będzie możliwa tylko wtedy, gdy jednostki będą konsekwentnie przyzwyczajone do reagowania w swoim życiu prywatnym. Reakcja ta zaczyna się od bojkotu, rozumianego jako odmowa współpracy z mechanizmami rewolucji. Wobec niemożności zburzenia nowoczesnego państwa, pozostaje unieważnienie jego ingerencji w życie prywatne. Odsunięcie ingerencji nowoczesności oznacza pracę nad umożliwieniem egzystencji opartej na tradycji katolickiej i wolnej od wpływu rewolucyjnego. Cel ten wymaga aktywnego dążenia do samowystarczalności, ponieważ bez niej jakakolwiek szersza reakcja będzie niewykonalna.

Choć jest to oczywiste, ważne jest, aby podkreślić, że przyszłość ruchu restauracjonistycznego leży na wsi, a nie w mieście.

Ci, którzy nie mają zdolności do walki intelektualnej, powinni poświęcić się materialnej Restauracji, która zostanie osiągnięta jedynie poprzez autonomię i samowystarczalność. Nowoczesność zależy od ciągłego rozpadu rodzin i społeczności; dlatego ruch restauracjonistyczny musi skoncentrować wysiłki na jednoczeniu i zrzeszaniu swoich członków. Podczas gdy niektórzy łatwo osiągną samowystarczalność, inni będą potrzebować wsparcia – co nakłada na zamożniejszych moralny obowiązek współpracy z potrzebującymi.

Jak wynika z obrazu po tabeli, wszyscy muszą zdać sobie sprawę z dwóch sztuk: sztuki wyzwolonej (intelektualnej) i sztuki mechanicznej (praktycznej). 

Restauracja to codzienna walka, zakorzeniona w prawdziwym katolickim tradycjonalizmie, która odbywa się drogami intelektualnymi i materialnymi. W sferze intelektualnej wymaga ciągłego wysiłku, aby systematycznie rozumieć różne aspekty rewolucji i przedstawiać wyniki publiczności w sposób jasny i przystępny. Na płaszczyźnie materialnej wymaga, po pierwsze, eliminacji rewolucyjnego wpływu w życiu prywatnym, a po drugie, budowania solidnych społeczności, które umożliwią ekspansję ruchu.

SZTUKI WYZWOLONE I MECHANICZNE JAKO STRATEGIA RESTAURACJONISTYCZNA